مارو باش...

چشم خشکیده داره

به ناودون کوچه حسادت میکنه

ما به این بغض سمج

گفته بودیم ابر بهاری

ما رو باش ...

دلتنگ

صبح یک روز من از پیش خودم خواهم رفت
                                             بی خبر با دل درویش خودم خواهم رفت
می روم تا در میخانه کمی مست کنم
                                               جرعه بالا بزنم آنچه نبایست کنم
بی خیال همه کس باشم و دریا باشم
                                                   دائم الخمر ترین آدم دنیا باشم
آنقدر مست که اندوه جهانم برود
                                                  استکان روی لبم باشد و جانم برود
ساقیا در بدنم نیست توان جام بده
                                                   گور بابای غم هر دو جهان جام بده
برود هر که دلش خواست شکایت بکند
                                                  شهر باید به من الکلی عادت بکند...

یاد

باز شبی دیگر

من

تو

پاکت سیگار

دود

دود

دود

دریغ از فراموشی ...